Na łamach ,,Rzeczpospolitej” ukazał się artykuł adw. dr Iwony Zielinko – prezes Fundacji Kobiet Prawników. Możemy go znaleźć pod dwoma tytułami : „Odroczenie rozprawy : nieobecność pełnomocnika a pobyt w szpitalu” oraz „Niech urodzi kiedy indziej”.
Zachęcamy do zapoznania się z kolejnym artykułem adw. dr Iwony Zielinko – prezes Fundacji Kobiet Prawników, który ukazał się na portalu Pokój Adwokacki.
Zapraszamy do zapoznania się z artykułem „Szlachetnie zdrowie adwokata w spódnicy” autorstwa adw. dr Iwony Zielinko – prezes Fundacji Kobiet Prawników
1.7.2015 r. wchodzi w życie kolejna zmiana uchwalonego Kodeksu postępowania karnego w brzmieniu ustawy nowelizującej z 29.9.2013 r. Tak obszerna – licząca aż 197 punktów – zmiana KPK jest istotnym wyzwaniem dla praktyków karnistów oraz świeżo upieczonych adeptów prawa, zwłaszcza tych, przed którymi są jeszcze egzaminy z procedury karnej. Wielu z tych ostatnich czekają w najbliższych miesiącach egzaminy sesyjne (podstawowe i poprawkowe), a także egzaminy na aplikacje prawnicze. W trakcie kursu prawa karnego procesowego obowiązywał stan prawny sprzed nowelizacji, który w dacie egzaminów będzie już nieaktualny.
Postępowanie prywatnoskargowe jest jednym z postępowań szczególnych, wymienionych w dziale X KPK. Przyjęcie tego trybu jest wynikiem uznania przez ustawodawcę na tym tle prymatu interesu indywidualnego nad interesem publicznym. Tryb prywatnoskargowy w zakresie dochodzenia odpowiedzialności za zniesławienie obowiązuje w polskim procesie karnym od czasu Kodeksu karnego z 1932 r. Ratio legis takiego rozwiązania było uznanie, że „tu samo istnienie przestępstwa należy pozostawić osobistej ocenie poszkodowanego”. Jak wynika z protokołów Komisji Kodyfikacyjnej Rzeczypospolitej Polskiej, kwestia ta była dyskutowana w sposób szczególnie wnikliwy. Przeciwnikiem wprowadzenia tego trybu był J. Makarewicz, zaś zwolennikami byli m.in. A. Mogilnicki, W. Makowski i E. Krzymuski. Ostatecznie regulacja w tej mierze została przyjęta i w niemalże niezmienionej postaci funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Postępowanie prywatnoskargowe, jako tryb szczególny, było także regulowane przez ustawę z 2.12.1960 r. o sprawach z oskarżenia prywatnego, a następnie przez ustawę z 19.4.1969 r. – Kodeks postępowania karnego.
Tajemnica zawodowa dziennikarza jest jednym z podstawowych problemów prawa prasowego. Konstrukcja normy jest syntetyczna, co – zdaniem Bogdana Michalskiego – pozwala ją stosować do nowych mediów , czyli radia, telewizji i Internetu.
Ochroną objęta jest tajemnica dziennikarza: 1) powierzona – bez zastrzeżenia, ale w istocie swej w świetle teorii przedmiotowej (obiektywnej) będąca chronioną prawem tajemnicą; 2) zastrzeżona – zastrzeżenie może odnosić się do słabszej tajemnicy niż wymagająca zastrzeżenia np. w zakresie tajemnicy autorskiej lub związanej z ochroną dóbr osobistych .
1. Definicja pokrzywdzonego i jej charakter
De lege lata ustawowa definicja pokrzywdzonego w procesie karnym została zapisana w art. 49 k.p.k. Jest nim osoba fizyczna, osoba prawna oraz instytucja państwowa, samorządowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej. Za pokrzywdzonego uważa się także zakład ubezpieczeń społecznych w zakresie, w jakim pokrył szkodę wyrządzoną pokrzywdzonemu przez przestępstwo lub jest zobowiązany do jej pokrycia. Ponadto nowelizacja art. 49 k.p.k. wprowadziła możliwość wykonywania praw pokrzywdzonego przez organy Państwowej Inspekcji Pracy.
Przepis art. 547 § 1 Kodeksu postępowania karnego przyznaje prawo do wniesienia zażalenia na postanowienie oddalające wniosek o wznowienie postępowania lub pozostawiające go bez rozpoznania, gdy orzekł o tym sąd okręgowy, odmawiając takiego prawa, gdy orzekł o tym sąd apelacyjny lub Sąd Najwyższy. Literalne brzmienie tego przepisu nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że postanowienie sądu apelacyjnego albo Sądu Najwyższego oddalające wniosek o wznowienie postępowania jest postanowieniem, od którego środek zaskarżenia nie przysługuje.
Współczesny krajobraz medialny to bombardowanie informacją, pościg za „newsami” i walka konkurencyjnych środków masowego przekazu o odbiorcę. W takich realiach nie sposób ustrzec się przed pomyłkami, przeinaczeniami, informacjami nieprawdziwymi lub niedostatecznie zweryfikowanymi, które prowadzą do zniesławienia (art. 212 § 2 k.k.) bądź naruszenia dóbr osobistych (art. 23 i 24 k.c.) bohaterów materiałów prasowych. Nie budzi żadnych wątpliwości fakt, że w powyższej sytuacji można pociągnąć do odpowiedzialności – zarówno na drodze karnej, jak i cywilnej – autora powyższego materiału prasowego. Natomiast wysoce kontrowersyjną w doktrynie oraz judykaturze pozostaje kwestia pociągnięcia redaktora naczelnego do odpowiedzialności karnej
Otrzymać mandat jest rzeczą ludzką. Nakładanie grzywny w drodze mandatu karnego i rodzaje mandatów regulują przepisy kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Zgodnie z art. 98 par. 2 mandat karny gotówkowy uiszczany bezpośrednio funkcjonariuszowi może być nałożony jedynie wobec osoby czasowo przebywającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub niemającej stałego miejsca zamieszkania albo pobytu.
